به نام خالق آسمان ها کشف ستارگان جدید در سحابی جبار

ستاره شناسان انبوهی از ستارگان را در سحابی جدید جبار کشف و شناسایی کردند .این ستارگان در ابتدا خال خالی به نظر می آیند .ستاره شناسان در رصدخانه فضایی هرشل با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا و آژانس فضایی اروپا مشاهده کردند که این ستارگان تعادل دمایی ندارند و با گرم شدن و سرد شدن مداوم به درجه بلوغ خود دست می یابند.تصویر جدید رسیده از سحابی جبار نشان دهنده وجود ستاره ها در یک ابر رنگین کمان متشکل از رنگ های متفاوت و زیبایی است که نشان دهنده طول موج های مختلف از مادون قرمزند .این ستاره ها حدود 1350 سال نوری از ما فاصله دارند .تصاویر نشان دهنده اینند که ستارگان در بدو تولد خود یا شروع به رشد کردن می کنند در غیر اینصورت در پشت توده هایی از گاز و گردوغبار پنهان می شوند . اسپیتزر از طول موج های کوتاه مادون قرمز تشکیل شده تا با کمک هرشل بتوانند درک کامل تری از ستاره های جوان در سحابی جبار داشته باشند مقامات ناسا اعلام کردند که.هرشل درسال 2011 هر هفته یکبار و در طول مدت 6 هفته این بخش از آسمان را رصد می کرد تا ناظر ستاره های جوان و عملکرد آنها باشد .ستاره شناسان درگزارشی بیان نمودند که برخی از ستاره ها با سطح روشنایی بیشتری ( در حدود20 درصد) در هفته های ابتدایی داشتند .باتوجه به اینکه اشعه های مادون قرمز نشان دهنده سطح سرد این ستارگان بود اما این اشعه و درخشندگی موقتی بیانگر سطح داغ ستارگانی بود که حرارت آنها ناشی از عمق گرم و داغ آنهابود.

فضاپیمای کاسینی که سال 1997/1376 زمین را به مقصد زحل ترک کرد، موفق به کشف جدیدی شده است. محققان آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس و تیم تحقیقاتی بین‌المللی همکار آنها می‌گویند ابزارهای مورد استفاده در این فضاپیما از وجود یون‌های مولکولی اکسیژن (O2+)در جو بالایی قمر دایونی، یکی از 62 قمری که به دور سیاره زحل در گردش هستند، خبر می‌دهند. به گزارش ساینس دیلی، وجود یون‌های مولکولی اکسیژن توسط حسگر CAPS یا طیف‌سنج پلاسمایی کاسینی در حالی که این فضاپیما در سال 2010/ 1389 در اطراف قمر دایونی در حرکت بوده، کشف شده است.

(در عکس، قمر دایونی را در کنار قمر تایتان، بزرگ‌ترین قمر سیاره زحل و در مقابل بخشی از سطح این سیاره و حلقه‌های آن مشاهده می‌کنید).

قمر دایونی که در سال 1684/1063 توسط جیووانی کاسینی، اخترشناس ایتالیایی کشف شد، به دور زحل و تقریبا با فاصله‌ای برابر فاصله ماه از زمین گردش می‌کند. این قمر کوچک که تنها 1127 کیلومتر قطر دارد، بیشتر شبیه به کره‌ای یخی است که کره سنگی کوچک‌تری را احاطه کرده و هر 2.7 روز یکبار به دور زحل گردش می‌کند. به همین دلیل دایونی دائما توسط ذرات بارداری که از مغناطیس‌کره فوق‌العاده قوی زحل منتشر می‌شوند، بمباران می‌شود. این یون‌ها هستند که با شکستن مولکول های آب طی پدیده کاتدپرانی باعث شکل‌گیری یون‌های مولکولی اکسیژنی در جو دایونی می‌شوند و پس از آن توسط مغناطیس‌کره قوی زحل از خارجی‌ترین لایه اتمسفر دایونی جذب می‌شوند.

روبرت تاکر و میشل تامسون، محققان آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس می‌گویند: «تراکم اکسیژن در جوی دایونی تقریبا برابر تراکم آن در ارتفاع 483 کیلومتری جو زمین است و همان‌طور که می بینید برای حیات موجودات زنده کافی نیست اما آنطور که از تحقیقات ما در قمرهای دیگر زحل و مشتری برمی‌آید، حجم قابل‌توجهی از اکسیژن می‌تواند در اجرام آسمانی یخ‌زده و به شیوه‌ای مشابه تولید شود. ذرات باردار و فوتون‌ها می‍تواند توسط خورشید یا هر جسم نورانی دیگری که در نزدیکی اجرام دیگر آسمانی وجود دارد، به اطراف آنها گسیل شود».

در قمرهایی که در سطح آنها آب وجود دارد، اتفاق شگفت‌انگیز دیگری هم می‌تواند رخ دهد. به عنوان مثال اگر قمر اروپا را در نظر بگیریم که یکی از اقمار مشتری است، یون‌های مولکولی اکسیژن تولیدشده در سطح آن می‌توانند با کربن موجود در دریاچه‌های سطحی ترکیب شده و اولین واحدهای ساختاری موجودات زنده را تشکیل بدهند. مأموریت‌های آتی به مقصد این قمر می‌تواند قابل سکونت بودن آن را با دقت بیشتری بررسی کند.